Daniele Raco: "Ik breng mijn overwinning op de gokautomaatduivel naar het podium."

Wedden dat we allemaal wel minstens één persoon kennen die failliet is gegaan door gokken? Laten we er eens over nadenken... zelfs terug naar onze jeugdherinneringen... die vriend van de buurman van onze grootvader... Nou, als we erover nadenken, krijgt gokken een dimensie waar we misschien nog nooit aan hebben gedacht.

Hoe is jouw gokgeschiedenis begonnen?

Ik maakte een gelukkige periode in mijn leven door: mijn tweede kind was net geboren en ik was op tournee met Zelig. Ja, in tegenstelling tot wat je misschien denkt en wat vaak gebeurt, was er geen sprake van kwetsbaarheid of, zoals ze zeggen, geen risicofactoren zoals pijn, trauma of verlies. Ik begon voor de lol, tijdens pauzes van de tournees. Ik speelde gokautomaten alsof het videogames waren. En de eerste vier jaar kan ik zeggen dat ik "sociaal" gokte. Hoewel gokken naar mijn mening nooit echt sociaal is.

Waarom?

We hadden het eerder over kwetsbaarheid... Nou ja: de risicofactor schuilt ook in het 'spel' zelf. Bijvoorbeeld, één keer een gokje wagen en je zo goed voelen dat je dat gevoel wilt nabootsen. Kortom, als het om gokken gaat, zijn we allemaal kwetsbaar. Altijd. Het is een mechanisme dat, juist door de manier waarop het is ontworpen, verslavend is... Gokkasten zijn emblematisch: geluiden, kleuren, de draaiende symbolen... het is allemaal hypnotiserend. Sterker nog, in die uren, dagen, maanden en jaren die ik in bars en gokautomatenhallen doorbracht, heb ik nog nooit iemand één keer 10 euro zien gokken en vervolgens weg zien lopen. Nooit.

Toch lijkt het erop dat dit besef niet wijdverbreid is...

…bovendien hebben we in het Italiaans geen specifiek woord voor gokken. De term "spel" doet al afbreuk aan de ware aard ervan en daarmee aan het risico, wat bijdraagt ​​aan een verkeerde perceptie.

…tijdens die uren, dagen, maanden en jaren die ik in bars en gokautomatenhallen doorbracht, heb ik nog nooit iemand 10 euro zien gokken en daarna weg zien lopen. Nooit.

Hoe kunnen wij ingrijpen?

Allereerst door duidelijk te maken dat gokverslaving geen ondeugd is, maar een echte ziekte. Daarom is het behandelen ervan een grondwettelijke plicht. En, let wel, ik zeg dit niet zonder schaamte. Ik was verslaafd aan gokken, terwijl mijn toenmalige partner net hersteld was van kanker. Toch was ook ik een ziekte.

Hij vertelt ons hoe zijn verhaal verder ging.

De eerste vier jaar was ik helemaal verliefd op gokken, voor de lol. Ik verdiende ook goed met mijn baan, en hoewel ik vaak verloor, wist ik een gezonde financiële balans te behouden. Maar toen nam het gokken de overhand en werd het gokken steeds dwangmatiger: mijn gedachten waren constant verzonken in gokautomaten.

Wat is er gebeurd? Wat was het breekpunt?

Dus, zoals ik al vier jaar zeg, zorg ik ervoor dat ik niet elke dag gok, ook al speel ik elke keer een paar euro meer. Ik kies meestal voor een gokkast die Cha Cha Cha heet, die erg leuk is en niet bijzonder gierig. Bovendien voelt het alsof ik een videogame speel. Op een dag wissel ik van machine en deze geeft me geen enkele euro, dus ik ga ervoor. Het is alsof ik pingpong of tafelvoetbal speel. Ik wil winnen. In plaats daarvan verlies ik altijd, en uiteindelijk geeft de gokkast me een bonus, alsof ze me beloont voor mijn koppigheid. Een bonus die me natuurlijk niet compenseert voor mijn verliezen, maar het is wel een verleidelijke manier om te blijven spelen. Dus dat was mijn breekpunt.

Ik had geen familie of vrienden meer. Ik kon alleen nog maar werken, omdat ik geld nodig had om te gokken. Ik had geen plezier meer en werd steeds zieker. Ik besefte dat ik verslaafd was, zo erg zelfs dat ik verschillende keren heb geprobeerd te stoppen. Maar het is me nooit gelukt.

En hoe ging het verder?

De volgende drie jaar leefde ik in een rampzalige toestand, in alle opzichten: financieel en persoonlijk. Ik had geen familie of vrienden meer over. Ik kon alleen nog werken omdat ik geld nodig had om te gokken. Ik had geen plezier meer en werd steeds zieker. Ik besefte dat ik verslaafd was, zo erg zelfs dat ik verschillende keren probeerde te stoppen. Maar het lukte me nooit. Het was echt frustrerend. Omdat ik van worstelen hou, begon ik te trainen, in de veronderstelling dat de sport me zou helpen mijn gedachten en energie ergens anders op te richten. Maar niets hield me weg van de gokkasten.

Hoe is hij gestopt?

De dag dat ik mijn hele avondgeld vergokte, besloot ik er een einde aan te maken. Ik zei tegen mezelf: ik ga nu alles uitzetten. De enige manier om de gokautomaat uit te zetten, is ook mijn leven uit te zetten. En dus ging ik naar de Ponte Monumentale in Genua, maar gelukkig, in de momenten vóór de sprong... begon ik te lachen. Echt waar! Ik begon te denken aan mijn foto's op sociale media met "RIP" erop geschreven en aan wat mensen die me kenden over me zouden hebben gezegd: herinneringen, anekdotes... allemaal dingen – hoewel grappig – die ik niet kon ontkennen. In plaats daarvan wilde ik mijn verhaal schrijven, dus ging ik naar huis, en de eerste nacht daarna, ik weet niet hoe lang, heb ik goed geslapen. De volgende ochtend stond ik op en biechtte ik alles op aan mijn toenmalige partner. Ik vertelde haar over mijn ziekte, over al het geld dat ik was kwijtgeraakt... ik vertelde haar alles. Natuurlijk ontstond er ruzie, en we hadden ruzie. Ze had door dat er iets mis was, maar ze dacht dat ik een minnaar had... een theorie die ze liever had gehad! Het zou allemaal acceptabeler zijn geweest. Het duurde even, maar toen begreep hij het, zozeer zelfs dat de beslissing om uit elkaar te gaan, die enige tijd later kwam, niets met risico te maken had. Die ochtend zei hij echter iets tegen me dat me zowel kwetste als ontroerde: "Ik vond je niet zwak." Het was tijd om hulp te zoeken.

Tot wie richtte hij zich?

Eerst Gamblers Anonymous, wat een buitengewone EHBO-doos voor me was. Ze lieten me genieten van de dagen dat ik niet gokte, en zo bouwde ik mezelf dag na dag, steen voor steen, weer op. Op een gegeven moment moest ik echter begrijpen waarom ik verslaafd was geraakt, omdat ik bang was om de ene verslaving door de andere te vervangen... Dus zocht ik psychotherapie bij de Ser.D.s, een verslavingskliniek verspreid over het hele land. En de hele behandeling was gratis. Ik zeg dit omdat het niet altijd bekend is, maar zowel de Ser.D.s als Gamblers Anonymous zijn essentiële ondersteuningsbronnen die voor iedereen beschikbaar zijn.

Hebt u in de afgelopen 10 jaar dat u gestopt bent met gokken, last gehad van een terugval?

Ja, drie, maar ze gingen meteen weer terug. Terugvallen kan gebeuren, maar dat hoeft niet eng te zijn, en ze herinneren me eraan dat als je één keer een kraslot krast, je daar waarschijnlijk mee stopt, maar ik kan het niet nog een keer doen.

En hoe verhoudt zich dat tot het gokaanbod dat vrijwel overal beschikbaar is?

Ik ga bijvoorbeeld niet meer naar gokbars. Waar ik ook ben, als ik ergens binnenkom, kijk ik eerst of er gokautomaten of krasloten zijn. Eerlijk gezegd doe ik dat niet zozeer om verleiding te vermijden, maar omdat ik mijn geld aan de barman wil geven, niet aan de croupier. Het is een ethische keuze.

Een andere ethische keuze is om haar verhaal te delen, zodat het een bruikbare getuigenis wordt en niemand anders dan zij het kan vertellen. Ze doet dit al een tijdje met haar boek, dat later een toneelstuk werd – een kruising tussen stand-upcomedy en sociaal theater – "The Hen. Gambling Stories ". Maar wat hebben kippen ermee te maken?

Zoals een beroemd liedje van Cochi & Renato luidt: "De hen is geen intelligent dier", en "Gallina" is de naam die gokkastspelers hebben gegeven aan een van de populairste machines... mijn favoriet, de Cha Cha Cha. Dus vroeg ik me af: wat als gokkers voor gokkastfabrikanten niets meer waren dan boerderijkippen, die tot de dood uitgebuit moesten worden? Ik zal niets verklappen, behalve dat de hoofdpersonen zijn: een barman, een voormalig postmeester, een politicus, een metselaar, een huisvrouw en een komiek – namelijk ik. Allemaal dwangmatige gokkers die gedwongen worden de demon van het gokken onder ogen te zien.

Is het niet moeilijk, zo niet ronduit riskant, om je verslavingsjaren elke keer weer op het podium te herbeleven? Ben je niet bang voor terugval?

Nee, hoewel ik niet zoveel shows achter elkaar kon doen als ik normaal gesproken op tournee doe. Het delen van mijn verhaal creëert geen voorwaarden voor een terugval, maar het laat me wel momenten herbeleven waarop ik echt slecht was, dus tussen shows door moet ik even bijkomen.

Voordat het doek valt, nog één laatste vraag die velen u ongetwijfeld gesteld zullen hebben: hoeveel bent u uiteindelijk kwijtgeraakt?

Zeven belangrijke levensjaren die niets en niemand mij terug zal geven.

Op de openingsfoto Daniele Raco tijdens een show – alle afbeeldingen door de auteur aangeleverd